دنیای کاغذی

  صورتم آرام است.درمیان صداها و نورهایی که به من هجوم آورده اند،خود را بی تفاوت نشان می دهم.آرامم گ،اما درونم غوغایی از جنس خطوط شکسته به پاست.چراکه من باغچه ای دارم پر از گل های کاغذی.و ابرهایی که از جنس لالایی های شبانه اند.ابرها صدا را آرامش می دهند.خود را در ذهن بی نهایتم رها میسازم و به آسمان بنفش پر از ابر خیره می شوم که اطرافم به پرواز در آمده.آرامم.اما با وجود فریاد می زنم.من اینجایم...همینجا